«Αναζήτηση ευρύτερων πολιτικών συναινέσεων»... Στο πλαίσιο των συνολικότερων διεργασιών στο αστικό πολιτικό σύστημα, αυτή η φράση «φοριέται» όλο και πιο πολύ το τελευταίο διάστημα, πολύ περισσότερο μάλιστα στις μέρες που έχουν μεσολαβήσει μετά τις ευρωεκλογές.
Να μην προχωρήσει δίχως την «ευρύτερη πολιτική συναίνεση», κάλεσε ο Αλ. Τσίπρας τον Αντ. Σαμαρά, σε ό,τι αφορά τα θέματα της διαχείρισης του χρέους, των ιδιωτικοποιήσεων, του διορισμού επιτρόπου στην ΕΕ και διοικητή στην Τράπεζα της Ελλάδας. «Να πάρουμε πρωτοβουλίες για συναίνεση και συνεννόηση», ανέφερε προχτές σε συνέντευξη Τύπου ο Ευ. Βενιζέλος, προτάσσοντας κι αυτός συγκεκριμένα ζητήματα, όπως είναι η διαπραγμάτευση για το χρέος, το θεσμικό πλαίσιο και ο εκλογικός νόμος, η εξωτερική πολιτική και η πολιτική Αμυνας. «Ελάτε έστω και σαν παρατηρητές στη διαπραγμάτευση», καλούσε τις προάλλες τον ΣΥΡΙΖΑ ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Σ. Κεδίκογλου. Το θέμα της «εθνικής συνεννόησης» θέτουν όλο και πιο συχνά όλα σχεδόν τα αστικά ΜΜΕ, ενώ αντίστοιχες εκκλήσεις απηύθυναν και οι βιομήχανοι στην προχτεσινή συνέλευση του ΣΕΒ.
Αντικειμενικά, πίσω από την κοκορομαχία των κομμάτων της αστικής διαχείρισης, είναι πια «φως φανάρι» ότι κάτι «ψήνεται», ότι έχουν πέσει συγκεκριμένα ζητήματα στο τραπέζι ενός διαλόγου με φόντο τα συνολικότερα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης, ενός «πάρε - δώσε» από το οποίο τίποτα το θετικό δεν έχει να περιμένει ο λαός.